برای ماهی
با سه ثانیه حافظه
تُنگ و دریا یکی ست!
دست من و شما درد نکند
که دل ِ تنگِ آدم ها را
با یک عمر حافظه
توی تُنگ می اندازیم
و برای ماهی ها دل می سوزانیم!
پ ن :بهار ثانیه ثانیه می آید و اینجا کسی هست که به اندازه تمام شکوفه های بهاری برایتان /آرزو/ـهای خوب دارد .
خدا نگهدار ای مظلوم ترین فصل ها . . .
ما را ببــــــــــــخش !
سرمایت را دیدیم . . .
...
پــــــــــــــاکی و سپیدیت را نه !
دلگیـــــــــــــــری . . .
مـــــــی دانم !
یک رنگیت را ارج ننهادیم و غرق چند رنگی بهار شدیم !
ما انسانها همینیم . . . !
یک رنگها را دوســـــــــــــــت نداریم !
مـــــــــــــا راببخش . . .
ندانستیم . . .
آب رنگ ِ نقاشی بهار . . .
از قطرات برف و باران ِ تو توان کشیده شدن دارد !
ما راببخش . . .
عطر گل یخ را که عطر آگین وجود توست . . .
و آغوش گرمی . . .
که با وجود تو معنا میشود . . . !
فرامــــــــــــــوش کردیم . . .
خدا نگه دار فصل تنهـــــــــــــایی چون من . . .
مظلوم ترین فصل هــــــــــــا . . .
زمســـــــــتـــــــــــان ♥
دلتنگے هاے آدمے را ، باد ترانه اے مے خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده مے گیرد
و هر دانه ے برفے به اشکے ناریخته مے ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق هاے نهان
و شگفتے هاے بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من
گاهـ ـی حجـ ـم ِ دلــــتنـگی هایـ ـم
آن قــَ ـــ ـدر زیـاد میشود
که دنیــــا
با تمام ِ وسعتش
برایـَم تنگ میشود ...
... دلتنــگـم...
دلتنـــــگ کسی کـــــه
گردش روزگــــارش به من که رسیــــد از
حرکـت ایستـاد...
دلتنگ کسی که دلتنگی هایم را ندید...
دلتنگ ِ خود َم...
خودی که مدتهــــ ــــ ــاست گم کـر د ه ام ...
گاهے دلت از سن و سالت مے گیرد...
میخوا هے کودک باشے ...
کودکے به هر بهانه اے به آغوش غمخوارے پناه مے برد...
و آسوده اشک مے ریزد...
بزرگ که باشے ...
باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنے ..
بــــــاد مے وزد
و /مــــــن/
هوس مے کنم
به همه بگویم:
خداحــــــــــــافظ
و همراهشــــــ
بروـــــم...
/پاییز/ که خاطره اش،
در تمام فصول جاریست؛
چرا تنها سه ماه به نامش پلاک خورده است؟!
همینجا مے نشینم،
کنار همین پنجره،
با اشکهایے که نمے چکند؛
مے خواهم شاهد پروانه اے باشم،
که پیله اش را زود تر سروده است...
نفسے دعا بخوان از ته /دل./
پے قافیه نباش.(!)
حرف دل خود شعرے است ؛
که خدا خداے آن قافیه است
و تمناے /نگاه/ـت وزنش
وغمے به وسعت مشرق زمین مفهومش
راستے گریه یادت نرود ؛
شعر بی موسیقے بیمار است (!)
مے پسـندم پاییـز را
که معافـم مے کنـد
از پنـهان کردن ِ
دردے(!) که در صـدایم مے پیچـد ُ
اشکے(!) که در نگاهـم مے چرخـد ؛
آخر همه مـے داننـد
سـرما (!) خورده ام !! ...
همین ..
